Kent u het verhaal van sint Joris en de Draak? zo ja, sla dan gerust een stukje tekst over. Zo nee, dan nu even in een notendop de fabel. Sint Joris was
levend en de draak ook. In opdracht van de koning hielp Sint Joris de draak om zeep. Toen leefde alleen Sint Joris nog. Zie daar. Maar wat heeft dat met de HH te maken? Tot zeer recent niets.
Totdat HH ergens een wandelroute naar boven toverde, waarbij onder andere en onder meer het terrein wordt aangedaan, waar vroeger het Sint Joris Gasthuis in Delft stond. Zodoende. Enkele uitzonderingen daar gelaten wandelen de HH eigenlijk uitsluitend op vrijdagen. Dat was zo'n uitzonderdag genaamd donderdag. Om het milieu enigszins tegemoet te komen, werd weer voor openbaar vervoer gekozen. Het bleek ook nog eens een goede keuze, want het weer was ons bijzonder gunstig gezind.
Droog en regelmatig zonnig. Tezamen aangekomen in Delft zetten we eerst koers richting de Oostpoort. HH moest nog even de lunch aan zichzelf toedienen. Dat kon mooi op een bankje tegenover de genoemde poort. Wellicht leuk om te vermelden, dat een jongedame een tatoeage op haar linkerschouderblad droeg en dat die samen met de Oostpoort daar haar mannelijke handlanger op de foto werden gezet. En dat terwijl een tekooppleziervaartuig door de geopende brug ging. Na de lunch kwam HH een misschien oude bekende gevleugelde vriend tegen en door deze laatste werd de kroel over de kop zeer op prijs gesteld. Met de bekendheid van het te volgen parcours was het nu voorlopig even afgelopen. In de buurt van de eerste ooievaar van de dag kon getankt worden, maar het is de HH volkomen onduidelijk wat en hoe. In de buurt van de Oude IJsbaan wordt studentikoos gewoond, maar van een bangalist was ons inziens daar geen sprake. Bij 't Vrije land is een doodlopende weg en een Rubberplantage. HF heeft zo zijn twijfels over die vrijheid.
Neemt niet weg dat de HH verderop met veel precisie en geduld een boom fotografeerde. Ja, daarna was het nog een kleine stap naar de tweede ooievaar en het GGZ-terrein, dat haar naam aan Sint Joris heeft te danken. Afgezien van 1 persoon, die staande in een bloemenperk min of meer in trance leek te zijn, leek het een normaal park daaro. Wel mooi en aardig groot trouwens. Maar niet oneindig, zodat een tien minuten later we even halt hielden bij het stopbord om daarna verder te gaan met ons avontuur.
De mevrouw met twee hondjes schrok enorm van ons, waarvoor ze volmondig haar excuses aanbood. HF troostte haar door te zeggen dat de HH best eng zijn op het eerste gezicht. Nog even verder en daarna stopte het voor de HH met onbekendheid met en van de te volgen route. Langs de Delftsche Vaart ging het nu. Bij het schip genaamd Insomnia hadden de HH in meerdere vormen daar geen last van. Waar we ook geen last van hadden, meer eerder plezier ervoeren, was het aanbod van poezewoezen.
Verbazingwekkend en een mevrouw van niet-Nederlandstalige achtergrond complimenteerde deze categorie viervoeters in Nederland als zeer aangenaam. Waarom zouden de HH dat dan niet beamen? Bij de zoveelste speeltuin kreeg HH het te kwaad en deelde dat hij het betreurde, dat er geen tijd was voor hem om gebruik te maken van dergelijke speelplaatsen. Als pleister zijn de wonde mochten de HH plaatsnemen in het biercafé genaamd Doerak.
Of het toeval is, dat de naam een leenwoord is uit het Russisch; geen idee. Het was wel een mooie plek om de mooie wandeling af te sluiten. Een proefplankje en Flying Dog Gonzo smaakten ons uitstekend, nog als de bitterballen en het Val Dieu-kaasje met garnituur. En de aanwezige honden zorgden ook voor vertier. Dat de WIFI-voorziening ietwat verstoord was door onzer aanwezigheid, valt te betwijfelen. Na een voortvarende terugreis namen de HH afscheid van elkander al terugkijkend op een fijne donderdag.
