Bij het meeraangekomen kwamen al mooie herinneringen boven en na de schoenwissel werd door HF gekozen om eerst langs het meer te gaan richting de bekende zuidkant. En hoepla zo vertrokken we uit het dorp en vrij snel mocht begonnen worden met de klimpartij richting de zendmast. Uiteindelijk was het een stijging van 182 meter in 1,6 kilometer. Maar behalve klimmen ontmoetten we twee honden met begeleiding en bij de bebouwing waren ganzen en een hond wel nieuwsgierig naar ons. Vlak na de zendmast volgde een ontmoeting met een leuk stelletje en kon de afdaling naar Bêche beginnen.
In dat dorp was een klein meisje aan het bellenblazen. Zij vroeg ons te vertellen hoe wij heten en de hond wilde graag, dat wij het door hem aangeboden plastic bot zouden weggooien, zodat hij het terug kon brengen. Zowel aan de wens van het meisje als de hond werd voldaan. We werden gewezen op kaalslag, hetgeen bij HF resulteerde in een verdwijning tussen wat bomen. Enigszins opgelucht voegde hij zich weer bij HH en waren we klaar voor de ontmoeting met wat paarden, die samen met hun berijders aan het uitrusten waren. Vlak daarna dook HF wederom tussen de bomen weg, om zijn opdracht te vervullen. Inmiddels waren we op de hoogte gesteld van de dingen inzake Réserve Naturelle des Quatre-Vents. Met die kennis op zak en mooie indrukken van de natuur wandelden we Burtonville binnen. Blijkbaar hadden in WO II de Duiters in deze plaats in begraafplaats. Toen een kolonel van hen daar werd begraven, werd als eerbetuiging massaal op een pruimenboom geschoten. Hierna was de boom niet meer.
Er was daar een mogelijkheid tot horeca, maar de HH kozen voor een picknickgelegenheid bij een gedenksteen. De rust tijdens de maaltijd werd teniet gedaan door een dame die eerst zonder en later ook nog visite veel en hard aan het praten was. De reis ging voort en onderging een ontmoeting met boom 61. HF was verguld, omdat hij dat getal als leeftijd heeft. Een eenzame boom trok onze aandacht. HH wees HF op de toren, die in de verte zichtbaar was. Dat was die van eerder vanochtend.
Curieus waren de twee wandelaars, die elk op een opgeblazen soort ligkussen aan het relaxen waren. En daar wandelden de HH Petit-Thier binnen. Bij het oversteken van de weg werden we door een automobilist gewezen op het zebrapad drie meter verderop. Ach, we geraakten ongedeerd aan de overzijde. Op weg uit het dorp vandaan waren bij een huis twee honden. eentje aan een lijn bij het huis en de ander kwam ons hartelijk gedag zeggen. Het was sowieso een plek waar veel dieren een onderkomen hadden: kippen, ganzen, geiten en nog veel meer. HH kreeg de indruk, dat men in deze omgeving een wedstrijdje houdt, wie het dichtste tegen de bosrand een huis kan bouwen.
Bij de ons inziens winnaar hield een paard, maar vooral de hond uit Rhodesïe de wacht. En logischerwijs wandelden we even later weer in het bos en gingen we op zoek naar de Ronde Eik. Op het stuk van de GR5 dat ons verder leidde, ondervonden we geen tegenslagen, behalve een auto met een oudere dame als bestuurder . Bij de bedoelde eik gearriveerd zijnde ontdekten we dat deze niet alleen rond, maar ook behoorlijk oud is.
Verder ondervonden we geen tegenslagen. Al de hele wandeling mochten we genieten van afwisseling en uitzichten. Zo ook tot het einde in Vielsalm. Daar wilden we graag op een ons bekend terras iets nuttigen. Helaas was dat niet mogelijk. Dus op naar de volgende mogelijkheid dichtbij de Chinees. Gelukkig hadden we Chez Nous meer geluk. De biertjes gingen er in als bier en zo konden we het tot het openingsmoment des Chinees goed volhouden.
Uiteindelijk werd besloten niet bij de Chinees binnen te gaan eten, maar een menu mee naar huis te nemen. Zo gezegd, zo gedaan. Alleen duurde het een uur voordat het eten klaar. Maar het wachten was de moeite waard. Het eten was super. Net als de rest van de dag. Morgen verder.
.jpeg)
