Zomaar een doordeweekse vrijdag

Potdorie, een groot gedeelte van de  maand januari van 2023 hadden de HH al plannen om deze wandeling te doen: https://www.routeyou.com/nl-nl/route/view/10728496/wandelroute/hilversum. Maar telken male strooiden waterval uit de lucht roet daar doorheen. Verlichtende zuchten waren derhalve te horen in IJsselmonde en Capelle dat de tocht naar en het gelukprobeermoment in en bij Hilversum plaats kon gaan vinden. HF naar HH (lag toch op de route) en vanaf toen voor enkele uren weer onafscheidelijk bij elkaar aan te treffen. Tot grote verbazing deed HH reeds thuis al een schoeiselverwisseling. Dat bleek slechts een voorproefje te zijn.

Tijdens de rit naar de Steenlaan in de woonplaats van Gooische Matrassen en ander volk was er sprake van volop zonneschijn van buiten af, maar ook vanuit de HH zelve. Het was dan ook niet verwonderlijk, dat goedgemutst (figuurlijk) het startdoel werd bereikt. HF zijn eerste en HH zijn tweede schoenwissel en de lol en het jolijt kon beginnen. In verband met werd een kloksgewijze aanvang in gang gezet. Goed voorbereid als altijd had HH nu ook onder andere een papieren exemplaar van knooppuntennummers meegenomen. Nobel geheel, maar eerst in de buurt van Laren werden langs de route nummers vrijgegeven.

Niet getreurd, gps bij HF aanwezig was een heerlijke aanvulling en in dier voege ook noodzakelijk. Langs het schoolgebouw met ietwat luidruchtige inpandige jongelingen ging het en kwam een dame op ons af. Zij zorgde voor een geluid, dat doet denken aan een houten been bij bijvoorbeeld een zeekapitein van vroeger. Het geluid bleek het gevolg te zijn van gebruik van een wandelstok. Bij het treinstation Huilversum, sorry Hilversum, kwamen herinneringen bovendrijven aan eerdere ontmoetingen, waarvan zelfs eentje met afbierherinneringen. De Larenseweg bood op vele manieren vertier. Kortheidshalve dezen bijvoorbeeld: tegel met titel"eigen grond", beer op trekhaak, persoon met lange leren jas en stok, die eerst was en twee matrassen, waarschijnlijk van Gooische origine.

Maar ook aan de Larenseweg komt een eind. Tenminste in ons geval. Na het veldje, waar honden aan de lijn moeten, verdween de stedelijke bebouwing en maakte die plaats voor bebossing. Vele honden maakten zagen we lijnloos. Wat waren wij blij, dat het waterwingebied omhekt was en haar lusten niet op onze flessen water botgevierd kon worden. De ons tegemoet komende man maakte aan zijn toehoorderes duidelijk, dat hij ergens duidelijk over moest zijn. Dat kwam op de HH toch wat vaag over.

Na een oversteek en langs een enorme parkeerplaats drongen we via wat bosachtigheid de heide binnen. De stoute hond dronk eerst modderwater en iets verderop werd de begeleidster furieus, toen een aanlijnpoging harerzijds werd verijdeld. Niet veel later liepen we langs 1 van de meer dan 450 musea ( in dit geval het Geologisch Museum Hofland ) uit de reeks.

Langs een begraafplaats en leerlingen voortgezet onderwijs belanden we op een terrein aan de ander zijde van de A1. Bij sommigen bekend als zijnde de Laarder Eng. De HH vonden het niet eng en een uitermate geschikte bank voor de lunch. HH even een afzondering, maar snel kwam het tot smakelijk eten. Tommy bezocht ons, maar gedroeg zich voorbeeldig. Na een kleine verwarring deed zich de Zuiderheide met nog wat restanten van sneeuwval voor. Theehuis 't Bulk zag er wel leuk uit, maar onweerstaanbare aantrekkingskracht op de HH bezit het niet.

Bij het Laarderwasmeer waren in de ietwat verte begrazers zichtbaar, maar begrazing ho maar. Herkauwen en uitbuiken was er aan de hand. Historisch besef konden we opsnuiven bij het werkverschaffingsproject Anna's Hoeve en de reconsctructie en dergelijke daarvan. Ietwat geraakt daardoor, leidde dat tot en kwam het daardoor dat een eigen inbreng plaatsvond. Maar absoluut niet getreurd! Eenmaal uit het reservaat was er een warm welkom door Fabrique Ludique aan de Mussenstraat. HH was erg blij, dat dat geen dode mussen waren. Kort daarop volgde de tweede ondertreining van de dag. Ja, en logischerwijs gaat men dan langs het enorm inspirerende EO-gebouw.

Zwaar onder de indruk, maar ook enigszins spiritueel, wachtte HH het voorbijgaan der trein af. Via huizen met namen (eentje zelfs Friestalig) diende zich de borrelende Lapersvijver zich aan. Bij hotel Lapershoek hadden de gereserveerd en dus niet uitbundig aan een High Tea kunnen doen. U raadt het al. Ja, en zo kwam er na nog wat passen een einde aan de wandeling. Maar nog niet aan het genieten. Hoewel medeweggebruikers middels opstopping de HH onbelemmerde doortocht belemmerden, bracht het afbieren bij de favohorecaf in Nieuwerkerk de kers op de taart. De taart bestond onder andere uit herkenning, een bruine fruitschaal en vochtige versnaperingen in de vorm van fijn bieren. 

Mark bezorgde ons natte voeten

Ja hoor, de eerste van 2023 is een feit. Wij moesten er wat langer op wachten maar dat lag volledig aan ons, zodat medeschuld niet aanwezig lijkt. Aangezien we nog steeds in een fase zitten waarin het weer zich niet aan oude regels houdt is het vaak te warm maar zeker ook te nat. Dus een zoektocht naar een drogere vrijdag bracht ons deze.

In eerste instantie zou Hilversum ons mogen verwachten maar de weergoden gaven Breda en omstreken de voorkeur. Zodoende moest werkelijk de hele planning worden omgegooid zodat HH aan het stuur zat i.p.v. die andere H. Elf uur is een wat later ophaalmoment maar gezien een iets kortere route zou dat probleemloos kunnen verlopen. Wat bleek? HF zat op het gekozen moment gewoon klaar zodat het een kwestie was van inladen en gaan. Ginniken is bekend maar daarom altijd weer op de juiste wijze aan te rijden, want men doet hier aan veel een-richting.

Parkeren was eigenlijk niets anders dan de auto wegzetten, schoenenwissel en elkaar geluk en het beste wensend kon het dan op pad. Feitelijk ga je richting Ulvenhout maar dat verklappen we later pas. Wandelen kan zo leuk zijn maar je moet er lichamelijk wel geschikt voor zijn. En niet onbelangrijk, hoe zit het tussen de oren en de kristallen aldaar?

Wij kwamen er al snel achter dat Mark de behoefte had om niet binnen de aangewezen plek te blijven en zijn vleugels waarlijk had uiteen geklapt. Welk een water. Eerst dachten wij nog dat het wel mee zou vallen maar hoe naïef kun je zijn. Het had niet veel gescheeld of natte sokken hadden parten gespeeld. Maar ons materiaal voldeed aan de eisen en wensen die je eraan zou stellen mits je voorzien bent van een goed stel ontwikkelde hersens. Daar kan bij de HH geen sprake van zijn.

Niettemin Wolfslaar bedwongen en toen ging het pas echt door het bos. Veel honden uitlaat rituelen te alhier  maar ook zonder de trouwe viervoeter voelden wij ons welkom. Wij hebben weer veel bijgeleerd over hoe de honden hun baasjes voor de gek hielden inzake gehoorzaamheid. Maar in het algemeen werd hier vrij nuchter op gereageerd.

Regelmatig de gps raadplegend konden wij tot in Ulvenhout geraken maar hier moesten wij ons dan wel maken dat ons wegkwam. Dat lukte maar wij kunnen niet uitsluiten dat een iemand ons gezien heeft.

Via de kerk en eigenlijk steeds rechtdoor kwam het Markdal in zicht. Ook hier sprake van uitbreiding op alle fronten. Blijkbaar speelt voor Mark geen pfas probleem.

Wij konden niet verklaren waarom de fietspaden niet toegankelijk waren. Wij konden ze duidelijk zien, maar betreden was niet toegestaan. Ach, het zal iets lokaals zijn. Niettemin was er sprake van risico afweging wat de HH deed besluiten om direct rechtdoor het Mastbos te betreden. We zouden dan later weer aanhaken op de oude route. Zo gezegd - doen - deden we dat. Dit deel van de route is de HH zeer bekend maar niettemin is zo nu en dan opfrissing van geheugen kwabben een prima en te verkiezen bezigheid.

Eenmaal langs kasteel Bouvigne konden wij wederom niet verder. Dus maar weer eens terug en via een omweg dan toch naar Ginniken. De keuze voor de kroeg was snel gemaakt zodat wij in een meer dan gezellig onderkomen konden genieten van bieren en bytes.

Een mooie dag met veel geluk wat het weer betreft.