Potdorie, een groot gedeelte van de maand januari van 2023 hadden de HH al plannen om deze wandeling te doen: https://www.routeyou.com/nl-nl/route/view/10728496/wandelroute/hilversum. Maar telken male strooiden waterval uit de lucht roet daar doorheen. Verlichtende zuchten waren derhalve te horen in IJsselmonde en Capelle dat de tocht naar en het gelukprobeermoment in en bij Hilversum plaats kon gaan vinden. HF naar HH (lag toch op de route) en vanaf toen voor enkele uren weer onafscheidelijk bij elkaar aan te treffen. Tot grote verbazing deed HH reeds thuis al een schoeiselverwisseling. Dat bleek slechts een voorproefje te zijn.
Tijdens de rit naar de Steenlaan in de woonplaats van Gooische Matrassen en ander volk was er sprake van volop zonneschijn van buiten af, maar ook vanuit de HH zelve. Het was dan ook niet verwonderlijk, dat goedgemutst (figuurlijk) het startdoel werd bereikt. HF zijn eerste en HH zijn tweede schoenwissel en de lol en het jolijt kon beginnen. In verband met werd een kloksgewijze aanvang in gang gezet. Goed voorbereid als altijd had HH nu ook onder andere een papieren exemplaar van knooppuntennummers meegenomen. Nobel geheel, maar eerst in de buurt van Laren werden langs de route nummers vrijgegeven.
Niet getreurd, gps bij HF aanwezig was een heerlijke aanvulling en in dier voege ook noodzakelijk. Langs het schoolgebouw met ietwat luidruchtige inpandige jongelingen ging het en kwam een dame op ons af. Zij zorgde voor een geluid, dat doet denken aan een houten been bij bijvoorbeeld een zeekapitein van vroeger. Het geluid bleek het gevolg te zijn van gebruik van een wandelstok. Bij het treinstation Huilversum, sorry Hilversum, kwamen herinneringen bovendrijven aan eerdere ontmoetingen, waarvan zelfs eentje met afbierherinneringen. De Larenseweg bood op vele manieren vertier. Kortheidshalve dezen bijvoorbeeld: tegel met titel"eigen grond", beer op trekhaak, persoon met lange leren jas en stok, die eerst was en twee matrassen, waarschijnlijk van Gooische origine.
Maar ook aan de Larenseweg komt een eind. Tenminste in ons geval. Na het veldje, waar honden aan de lijn moeten, verdween de stedelijke bebouwing en maakte die plaats voor bebossing. Vele honden maakten zagen we lijnloos. Wat waren wij blij, dat het waterwingebied omhekt was en haar lusten niet op onze flessen water botgevierd kon worden. De ons tegemoet komende man maakte aan zijn toehoorderes duidelijk, dat hij ergens duidelijk over moest zijn. Dat kwam op de HH toch wat vaag over.
Na een oversteek en langs een enorme parkeerplaats drongen we via wat bosachtigheid de heide binnen. De stoute hond dronk eerst modderwater en iets verderop werd de begeleidster furieus, toen een aanlijnpoging harerzijds werd verijdeld. Niet veel later liepen we langs 1 van de meer dan 450 musea ( in dit geval het Geologisch Museum Hofland ) uit de reeks.
Langs een begraafplaats en leerlingen voortgezet onderwijs belanden we op een terrein aan de ander zijde van de A1. Bij sommigen bekend als zijnde de Laarder Eng. De HH vonden het niet eng en een uitermate geschikte bank voor de lunch. HH even een afzondering, maar snel kwam het tot smakelijk eten. Tommy bezocht ons, maar gedroeg zich voorbeeldig. Na een kleine verwarring deed zich de Zuiderheide met nog wat restanten van sneeuwval voor. Theehuis 't Bulk zag er wel leuk uit, maar onweerstaanbare aantrekkingskracht op de HH bezit het niet.
Bij het Laarderwasmeer waren in de ietwat verte begrazers zichtbaar, maar begrazing ho maar. Herkauwen en uitbuiken was er aan de hand. Historisch besef konden we opsnuiven bij het werkverschaffingsproject Anna's Hoeve en de reconsctructie en dergelijke daarvan. Ietwat geraakt daardoor, leidde dat tot en kwam het daardoor dat een eigen inbreng plaatsvond. Maar absoluut niet getreurd! Eenmaal uit het reservaat was er een warm welkom door Fabrique Ludique aan de Mussenstraat. HH was erg blij, dat dat geen dode mussen waren. Kort daarop volgde de tweede ondertreining van de dag. Ja, en logischerwijs gaat men dan langs het enorm inspirerende EO-gebouw.
Zwaar onder de indruk, maar ook enigszins spiritueel, wachtte HH het voorbijgaan der trein af. Via huizen met namen (eentje zelfs Friestalig) diende zich de borrelende Lapersvijver zich aan. Bij hotel Lapershoek hadden de gereserveerd en dus niet uitbundig aan een High Tea kunnen doen. U raadt het al. Ja, en zo kwam er na nog wat passen een einde aan de wandeling. Maar nog niet aan het genieten. Hoewel medeweggebruikers middels opstopping de HH onbelemmerde doortocht belemmerden, bracht het afbieren bij de favohorecaf in Nieuwerkerk de kers op de taart. De taart bestond onder andere uit herkenning, een bruine fruitschaal en vochtige versnaperingen in de vorm van fijn bieren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten