Driede dag NR93

Zoals reeds eerder gingen we weer wandelen. Niettemin moet je dan eerst ontbijten, daarna douchen en het verdere ritueel om het mannenlichaam in optimale conditie te houden. (voorzover dit nog nodig is)

Vervolgens de administratie, dat wil zoiets zeggen als: verhalen zoals dit, rekeningen bijwerken en dan ...... de wandelroute bepalen. De rest is van huishoudelijke aard. Vaatwasser in of uitruimen, eten voor tussen de middag mee in de rugzak en ook de drone gaat weer mee.

Direct vanuit het huis begonnen en dat is leuk en flink omhoog. Het ⛪️ met kerkhof bezocht en weer door. In feite is de route van en naar Samree een grote klim naar uiteindelijk 550 meter. Ons dunkt.

De heenweg was volledig door de bossen en dat was gezien het weer met samenhangende warmte een prima combi. Zo nu en dan door het open veld met zonbestraling. Daarom ook goed ingesmeerd deze ochtend.

Tijdens de lunch in Sambrée werd het voorziene plekje ingepikt door fietswezens want die waren sneller natuurlijk. Maar gelukkig

was er nog een bankje.

Tijdens de maaltijd (zoals gezegd zelf meegebracht) kwam er een fietsoverlast naast ons zitten maar die moest nog 115 km dus zonder ook maar zich voor te stellen ineens vertrokken. Het laat de HH koud maar blijft luguber van aard.

Op weg terug is het op een enkele uitzondering na een groot feest van afdalingen en vergezichten. Wij konden daar op onze manier goed van genieten. Ook kwamen wij weer wandelaars van de heenweg tegen zodat het op dit punt meer dan goed zat.

Kort nog bij een mooi meertje gezeten alvorens La Roche aan te doen

De lokale uitspanning op de berg was deze keer druk bezocht en dan met name door zij die kinderen bezaten. Omdat het weer meer dan warm was waren de terrassen overvol. Maar de aanblik van twee Heeren die aan 🍺 dachten bleek voldoende en zodanig zaten wij dan toch. Niettemin toen een betere schaduw plek vrij kwam veranderden wij van positie. Meer dan aangenaam.

Wellicht door de drukte had de bediening niet de leuke lach opgezet maar die van verveling e/o erger nog. Daarom hielden wij het na twee stuks voor gezien. Nog vermeld dient te worden hetgeen hierna. Naast ons zat een wat ouder stel die bezig waren met de tweede leg. Met name de dame in kwestie had goede tips hoe dit aan te pakken en zichzelf goed te verkopen aan die van de mannelijkheid. Een kort HH-overleg gaf aan dat wij ons: a. er niet mee zouden bemoeien en b. alle gehoorde tips voor later zouden bewaren

Mooie en zeer hete dag, in La Roche deed men 28 graden en dan bedoelen wij niet het bier.

Dag tweeheehee

 

Zoals beloofd vandaag verder. 's ochtends heerlijk rustig aan gedaan; ontbijtje, route uitzoeken en tegen twaalven op pad. Rode ruit route nummertje zeven was uitgekozen en voor ons dan de tegenovergestelde versie.

Qua route aanduiding bleek dat wel wat verwarring op te leveren, maar een mind reset bij de HH loste veel op. HF werd door een zwaluw getrakteerd op wat uitwerpselen, maar dat was niet pretdrukkend of iets dergelijks. Zouden we vandaag nog wasberen ontwaren? 

Een goede vraag. Met een grote smile verlieten we La Roche en vrij snel werd de hoogte van 300 meter aangetikt. Als eerste doel kwam het dorp Buisson aan de beurt. Maar voordat dat zover was, op naar 370 meter hoogte. Met tegenliggers werden ervaringen (al dan niet bemoedigend) uitgewisseld.

Vlak voor de hindernis door boomkap, dacht HH achter en bij een boom een wasbeer te zien. HF fotograferen. Later bleek van wasberen geen sprake. De ontvangst in Buisson was stilletjes. Niemand om mee de petanques te spelen. Dan maar broodjes en water, gevolgd door drone bewondering. En verder over asfalt naar Hives.

Een prettig gesprek met een moeder met zogend kalfje later, volgde een afdaling richting La Roche, waarbij veel hoogtemeters verloren werden. Vlak bij het einde van de afdeling was er nog maar sprake van 250 meter. Nu was het tijd om voldaan weer plaats te nemen op hetzelfde terras als gisteren.

Onder het genot van de niet te omzeilen schreeuwerd kon het edele afbieren beginnen. Verschillende gerstenatten, mini kipkroketjes en bekommentaarde voorbijgangers en ook terrasgenoten later, huiswaarts teneinde aansluitend fris en fruitig naar het plaatselijke Chinese restaurant te gaan. Een heerlijke maaltijd en een bukbips ervaring volgden. Voldaan naar onze tijdelijke slaapplaatsen en voorzien van vers aangeschafte Vielsalm sappen werd het tijd voor nachtrustingen. Morgen verder.

Dag een NR 91

Welkom bij de blog van de wandelHeeren, deze keer weer eens naar de Ardennen, zoals wij eigenlijk ieder jaar wel eens plegen te doen.

Ten eerste de reis naar La Roche. Ging meer dan prima. Hoewel we ons huis pas na 17 uur konden intreden gaf telefonisch overleg direct toegang tot en in de woning.

Sommige recensies spraken over een uitdagende parkering en daar kunnen wij het deels mee eens zijn,. Niettemin vonden wij vlakbij het huis een redelijk recht geheel. Om het huis te betreden dient men een code te verkrijgen teneinde de huissleutel en meer te ontfutselen aan en van de eigenaar. Dat lukte wonderbaarlijk snel. Daarna de spullen in het huis opslaan, de keuze van de slaapplek bepalen en daarna inruimen. Toen dat allemaal achter de rug was kon de eerste wandeling aanvangen.

Als basis diende bijgaande schets maar wij sneden een klein deel af.

Niettemin een kleine 7 km klimmen en dalen waarbij direct vanuit het huis het meest steile stuk was ingepland.

Onderweg een fraaie kerk, die deels in de rotsen was gebouwd. Op hoogte was het aangenaam. Het stuk langs de rivier was prachtig als ook het deel in de plaats zelf. Mooi als je hier kan wonen. Een kleine mini boulevard.

Eenmaal in La Roche was het terras werk in een heerlijk zonnetje.

Sommige bieren waren bekend maar dat komt de smaak slechts ten goede. Het restaurant reserveerden wij vooraf en dat was maar goed ook. Heerlijk gegeten. Morgen verder.

Van Rotterdam Zuid naar Noord: alsof het zo hoort

Het staat inmiddels voor de HH als een paal boven water: het OV heeft haar voordelen. Daarnaast had HH gehoord van het bestaan van een bruin café in de wijk Het Oude Noorden in Roffa.

En hoewel 1 en 1 vrijwel zonder uitzondering nog steeds twee is, werden het OV en Gieterij 't Swaentje tot één van die uitzonderingen samengesmolten. HH toverde een route uit zijn enorm en fantasierijke hoge hoed en zie daar. Startpunt bij het Zuidplein en daarom met metro en HF met bus daar naartoe. Uiteraard wachtte HH op HF bij het busstation en HF op HH bij de metrostation. door communicatie werd de samenkomst alsnog snel geregeld.

De pret kon beginnen. Een paar regendruppels later bleek een gedeelte van de route door werkzaamheden ontoegankelijk (we konden er niet door), maar ook hier was snel een oplossing gevonden. Een stukje skippen dus. Aan het einde van de Lepelaarsingel is een winkel, wiens naam meubels doet vermoeden, maar de bezienswaardigheden te aldaar bestonden uitsluitend uit dozen. En zo belandt je bij de Wolphaertsbocht, waar de HH leerden, dat een kapper daaro damski, meski en dzieciecy knipt. Voordat de Maashaven haar intrede deed, was er nog een traktatie in de vorm van een gedicht. Een luidruchtige gans deed er het zwijgen toe, toen HH een foto van een kraan nam.

Maar de HH bleven alert, zodat het hen niet ontging, dat de bouwer van de appartementen een flinke slok op had, toen deze kozijnen geplaatst werden. Bij de kade , waar zich een in een schip gezetelde schoenmakerij bevindt, filosofeerden de HH over: houdt de trap op bij het begin van het water óf houdt het water op bij het begin van de trap. Kortom: tijd voor de lunch. In de zon en met uitzicht op een schip, dat erg traag haar ligplaats wilde verlaten, werd brood en water verorberd. De reis ging verder naar het voormalige hoofdkantoor van RHV ( het Poortgebouw) van de heer Pinncoff. Puur toevallig waren de HH vlak daarvoor met de voornoemde heer op de foto gekomen (zie bovenaan).

Bij de Zwaan was sprake van oponthoud door opening. Door sommige wachtenden werd flink geniest en irritant scootergas gegeven door anderen. Langs de Spido en het voormalige Wereldmuseum, zodat HH gewag kon maken van de opening van het Fenix(koffer)museum. En nu op naar het Centraal Station, waar een enorme vrouw stoïcijns op ons stond te wachten.

De roemruchte platenzaak links liggend latend stond de HH een hartstochtelijke en  vriendschappelijke ontmoeting met een teckel te wachten. Zelfs zijn bazin vond het leuk. Het laatste stuk van de wandeling leverde zicht op een bijzonder rijwiel op, alsmede cultuur snuiven over de Zwartjanstraat. De wandeling was erg leuk, maar het binnenstappen in de Gieterij was ook erg aangenaam. Mooi interieur en een prettige bediening vielen ons ten deel. De bieren en bijpassende bittergarnituur smaakten ons goed. Al met al een mooie opmaat voor de trip naar de Ardennen van de komende week. We hebben er zin an! 

Boemelen naar, van en met elkaar

Een afspraak is zo gemaakt. Maar hoe kom je bij elkaar? En hoe weet je dat?

In geval van de HH betreft dit een min of meer vast ritueel waar we niet moeilijk over doen. Wij hebben mail wisseling waarin we overleggen omtrent hoe ver, waarheen en waarom en hoezo. Soms meer vragen dan ons lief is.
Eenmaal op pad valt dit allemaal van ons af en doen we hetgeen we voor gekomen zijn. Voetbewegingen en schijnbaar achteloze foto momenten. Maar vooral dat laatste moge niet onderschat worden. Het lijkt zo simpel maar de HH oefenen hier jaren mee en spelen met gedachten die verder voeren dan hier vermeld dient te worden.

Omdat het vizier richting openbaar vervoer is ingesteld was deze keer een ontmoeting in Schiedam voorzien en zie wie daar de metro instapt. Dat zou zomaar HF kunnen zijn die voorzien van lange broek HH voorziet van een rijplaatsvulling.

Wij reppen met geen woord over onze mede-passagiers en beginnen ons verhaal bij het verlaten van Hoek van Holland station. Niets van treinen en of andere verbindingen. De metro slaat de klok.

Daarom snel weg van hier en op pad. Eerst door het groen van HvH en als we dat doorkomen zien we een herinneringscamping van HF. Dit negerend lopen we verder achter en langs kassen en richting de duinen en strand. De HH brengen zoveel emoties te weeg dat de trauma helicopter er aan te pas moet komen. Kom op zeg, dit had van de HH echt niet gehoeven. Wat applaus en koud weer dames is meer dan genoeg.

Niettemin vonden wij in 's-Gravenzande na wat moeite een zitbank en idem ten behoeve van de lunch, Mooie uitzichten gegarandeerd.

Tja, hoe geraken wij terug bij het station? Nu dat ging al wandelend. Door en langs een mooi landgoed
wat de HH volledig van de wijs wenste te brengen. Kunnen wij er nu langs of wel? Ach, omdat wij niet te dik zijnde als mens lukte dat. Maar eerst aan de lijn alvorens u deze route aanvangt.

Wij geraakten eenmaal verder op pad in de sferen van bewoning en bepaalde type wonngen. Ondanks het moment lukte het ons om bij de nieuwe (jawel) waterweg te geraken en ging het rechtsaf richting het station en uiteindelijk namen wij plaats op het perron.

Tja, deel twee van de route is vaak op het laatste moment. Zo ook nu. Naar 010 en een zekere binnenweg. Op een buiten terras (ja wij namen het ervan) konden wij rekenen op een enthousiaste bediening in de vorm van een blonde mevrouw die de HH. van de nodige repliek diende maar desondanks van bieren en bitterballen voorzag.

Via Blaak volgde de afscheiding en zal het lange wachten tot volgende week beginnen. Waarvan akte

Tussen hemel en aarde en Tussenwater

Omgedoopt tot Leo hebben de Katholieken weer een nieuwe leider. De HH behouden hun oude namen en HH deed een routevoorstel. HF aarzelde even, maar stemde ook voor, zodat de HH elkaar witte rook voor een nieuwe wandeling gaven.

Snel was er ook overeenstemming, dat het een ov-reis naar het beginpunt zou worden. Iets vroeger dan anders in verband met een eventuele dagafsluiting bij Walenburg in de zon. Vlekkeloos troffen we elkaar op metrostation Tussenwater. Er werd gekozen voor een met de klok mee en al snel deden zich watervogels met jongen voor. Dat zou de rest van de wandeling nog regelmatig gebeuren. Nog voor het bereiken van de bebouwde kom deed HH een vondst: een nagenoeg geheel gevuld doosje met sigaretten ter waarde van 7 euries.

Een rigoureuze manier van stoppen leek het wel. De fietsdame had wel een bel en gebruikte die ook. Bij het benzinestation verklaarde de naar onze mening dakloze man ons tot zijn vrienden. Je kan maar boffen, nietwaar. Dat de trekker wat moeite had met uit de wal geraken was best een koddig gezicht. Dat geldt wellicht ook voor de uitgeholde boom, die figureerde als decor voor een selfie van de HH. De vijver herkenden we wel, maar namen deze keer het pad aan de oostzijde ervan.

Dat resulteerde wel in een ontmoeting met schapen, die echter niet echt onder de indruk van ons waren. De Visserijgriend stond er lekker groen bij en een reiger keek toe hoe we voorbij liepen. Toen werd het tijd voor de lunch. Heel toevallig boden twee banken in de schaduw faciliteiten. Het smaakte allemaal prima. Naast een voorbij varend schip zagen we twee mannen op het water lopen. Helemaal normaal leek ons dat niet, maar aan de andere kant: de wonderen zijn de wereld nog niet uit.

De kale grasmaaimeneer had al geruime tijd zijn baard niet gesnoeid en deed dat ook niet, toen de scootmobielmevrouw de HH splitste. Na het passeren van de Spijkeniserbrug konden we weer verder genieten van de Groene Gordel. En nu in het begrazingsgebied van de Ruigeplaat.

Onder andere werden ons Schotse Hooglanders beloofd, maar die kregen we pas na de Heerlijkheid Hoogvliet te zien. De omgeving van de genoemde Heerlijkheid is prettig glooiend en voorzien van ruim aangemeten rode zetels. Door industrie was eigen inbreng in de route een noodzaak, maar uiteraard geen enkel probleem.

Nadat de Hooglanders zich eindelijk lieten zien, zagen we onder een viaduct de natte uitwerpselen der Schotten. Iets verderop kwam ons een fietser met een glimlach op het gezicht tegemoet. Een zeldzaamheid. HF nog even een paar slokjes water uit de daarvoor bestemde kraan en toen werd het startpunt en tevens eindpunt van de wandeling bereikt.

Deel 1 van onze doelen was bereikt en nu op naar deel 2. Middels de metro naar Rotterdam Centraal station en door de tunnel op naar het eerder genoemde café. Twee mooie plekken in de zon en uit de wind waren daar beschikbaar en brak het edele afbieren aan. Een kaasplank werd aangerukt en diverse heerlijke bieren (voorzien van een voorafgaand vriendelijk advies van zowel de oberin als de ober) zorgden voor genot. Zeer tevreden kon daarna huiswaarts gekeerd worden.