Omgedoopt tot Leo hebben de Katholieken weer een nieuwe leider. De HH behouden hun oude namen en HH deed een routevoorstel. HF aarzelde even, maar stemde ook voor, zodat de HH elkaar witte rook voor een nieuwe wandeling gaven.
Snel was er ook overeenstemming, dat het een ov-reis naar het beginpunt zou worden. Iets vroeger dan anders in verband met een eventuele dagafsluiting bij Walenburg in de zon. Vlekkeloos troffen we elkaar op metrostation Tussenwater. Er werd gekozen voor een met de klok mee en al snel deden zich watervogels met jongen voor. Dat zou de rest van de wandeling nog regelmatig gebeuren. Nog voor het bereiken van de bebouwde kom deed HH een vondst: een nagenoeg geheel gevuld doosje met sigaretten ter waarde van 7 euries.
Een rigoureuze manier van stoppen leek het wel. De fietsdame had wel een bel en gebruikte die ook. Bij het benzinestation verklaarde de naar onze mening dakloze man ons tot zijn vrienden. Je kan maar boffen, nietwaar. Dat de trekker wat moeite had met uit de wal geraken was best een koddig gezicht. Dat geldt wellicht ook voor de uitgeholde boom, die figureerde als decor voor een selfie van de HH. De vijver herkenden we wel, maar namen deze keer het pad aan de oostzijde ervan.
Dat resulteerde wel in een ontmoeting met schapen, die echter niet echt onder de indruk van ons waren. De Visserijgriend stond er lekker groen bij en een reiger keek toe hoe we voorbij liepen. Toen werd het tijd voor de lunch. Heel toevallig boden twee banken in de schaduw faciliteiten. Het smaakte allemaal prima. Naast een voorbij varend schip zagen we twee mannen op het water lopen. Helemaal normaal leek ons dat niet, maar aan de andere kant: de wonderen zijn de wereld nog niet uit.
De kale grasmaaimeneer had al geruime tijd zijn baard niet gesnoeid en deed dat ook niet, toen de scootmobielmevrouw de HH splitste. Na het passeren van de Spijkeniserbrug konden we weer verder genieten van de Groene Gordel. En nu in het begrazingsgebied van de Ruigeplaat.
Onder andere werden ons Schotse Hooglanders beloofd, maar die kregen we pas na de Heerlijkheid Hoogvliet te zien. De omgeving van de genoemde Heerlijkheid is prettig glooiend en voorzien van ruim aangemeten rode zetels. Door industrie was eigen inbreng in de route een noodzaak, maar uiteraard geen enkel probleem.
Nadat de Hooglanders zich eindelijk lieten zien, zagen we onder een viaduct de natte uitwerpselen der Schotten. Iets verderop kwam ons een fietser met een glimlach op het gezicht tegemoet. Een zeldzaamheid. HF nog even een paar slokjes water uit de daarvoor bestemde kraan en toen werd het startpunt en tevens eindpunt van de wandeling bereikt.
Deel 1 van onze doelen was bereikt en nu op naar deel 2. Middels de metro naar Rotterdam Centraal station en door de tunnel op naar het eerder genoemde café. Twee mooie plekken in de zon en uit de wind waren daar beschikbaar en brak het edele afbieren aan. Een kaasplank werd aangerukt en diverse heerlijke bieren (voorzien van een voorafgaand vriendelijk advies van zowel de oberin als de ober) zorgden voor genot. Zeer tevreden kon daarna huiswaarts gekeerd worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten