Mijn, niet de onze

Gisteren na het leed met de Nederlandse deelname aan het Eurovisie Songfestival, sloten de HH af met nog wat Herenleed  en kon daarna geslapen worden. Vandaag restte er de HH niets dan het huis in Nadrin te verlaten en richting huis te gaan. De verblijfskoek was op. Het plan was om het Waalstalige te verwisselen voor het Vlaamstalige en te aldaar de afsluitwandeling te doen.

HH zocht een route en vond een aardige bij de gesloten mijn van Beringe. De rit er naartoe verliep vlekkeloos. Parkeren was ook eenvoudig. Naast de overblijfselen van de mijngebouwen en torens heeft men een heus soort winkelcentrum gemaakt met onder andere een supermarkt en een bouwmarkt. Aangezien het de HH niet te doen was om dergelijke zaken, werd de route opgestart en op naar het Mijnmuseum. Als het weer slecht was geweest, hadden de HH waarschijnlijk het museum bezocht. Nu met het stralende weer lekker wandelen.

Na de mooie woningen van de voormalige hooggeplaatste mijnmanagers viel het op, dat veel van de bewoners in de omgeving van de mijn van Turkse afkomst zijn. Vrolijk werden we hier en daar begroet. Eenmaal het dorp uit vroeg een bellende dame aan ons, of wij dezelfde rode route deden als zijzelf. De HH konden geen passend antwoord geven, zodat zij de andere kant op ging. Na een kleine eigen inbreng en wat onderzoek van het struweel door HH, liep de route over een stuk asfalt van de Steenstortstraat.

Aan het einde daarvan kon HF weer een foto maken van een Heiligenbeeld. Een bus met paardentrailer deed wat heen en weer, wat bij de HH wat vraagtekens veroorzaakte. Dit alles werd gadegeslagen door een aantal paarden, die het hoofd mooi uit het raam hingen. Nadat het hardloopdamesmeisje ons voorbij was gegaan, vervolgden de HH hun weg richting Stal. Dat ging onder andere door een stukje natuur langs een beekje en een pad, dat rijkelijk voorzien was van brandnetels.

Lachuh dus. Inmiddels was het ruimschoots tijd om te lunchen. maar een geschikte zitplek had zich nog niet voorgedaan. Gelukkig boden twee betonnen muurtje uitkomst. Broodjes, eitjes en water vonden een nieuw onderkomen.

Bijna onopvallend was een poezewoes dichterbij gekropen en sloeg gade wat de HH deden. Via de Kerstmisstraat verdwenen de HH in bebossing. Na een groot draaihek ging dat over in een beklimming tot boven de boomgrens van Stal.

Kortom een klimmetje van circa 40 naar 90 meter hoogte. En zoals dat meestal wel gaat, kwam er ook weer een daling. Tijdens die daling kregen de HH van een dame op prachtige wijze een goedemiddag toegewenst. Dat werd uiteraard gepast beantwoord. Zo zijn de HH. Dit gebeuren werd gadegeslagen en beluisterd door een flink aantal schapen. Na een volgend draaihek kwam het einde in zicht. In ons geval was dat het horecagebeuren van Foodmaker. Nog even bieren in België en daarna op naar de thuisplekken. Wederom rustig verkeer en zodoende kon HH HF mooi op tijd thuis afleveren. De HH zij het er zwaar over eens: de afgelopen dagen hebben stuk voor stuk voor geweldige ervaringen gezorgd. Het weer en het verkeer hebben ook alleen maar een positieve invloed gehad. Super!!!!!!!!!!!!!!!

Dag 4 inmiddels jammer maar ja

Een rustige ochtend was het. De een na laatste ook. Diverse blogs bijgewerkt. De laatste planning doorgenomen en ga zo maar door. Het lijkt zo simpel maar de HH hebben het razend en druk ook.

In de middag een wandeling in Houffalize die niet al te heftig zou zijn en prachtige vergezichten oplevert. 

Met de auto die kant op en aan het begin van de plaats en de route geparkeerd en op pad. Gaan we richting met de klok of tegen de klok mee? Huivert en leest verder.

Houffalize is bekend bij de motorrijders en dat merk je. Hebt u ze niet lief dan is deze waarschuwing voor u.

Direct naar boven en genieten maar. Op en af met inderdaad fraaie stukken natuur. Op een stoffige weg gelukkig een auto bestuurder kunnen wijzen op het fijne stof wat hij door zijn rijgedrag veroorzaakte. 

Het is hier wel iets drukker maar nog prima te doen. Bij een klein watertje de lunch gebruikt en weer verder. 

Na een lange afdaling via de weg (met zeer onbehoorlijke motorrijders, bah) en een kleine brug de ourthe over gestoken voor het laatste stuk van de route. Op het stuk over de weg werden wij bijna uiterst omver gereden door weer die fijne motorrijders waarvoor dank.

Eenmaal terug in Houffalize een bier terras gezocht en gevonden. Top plek. 

Maar ook goed zicht op wederom fijne motorrijders en hun machines. Welk een subtiel geluid er soms ook mee verbonden is. “Echt genoten”

Nog de tank bekeken, die er verbazingwekkend modern uitziet en langs de fraaie kerk.

Kortom: een mooie wandeling en een heerlijk weertje 

Bij ons huis de pizza automaat geprobeerd. Wat een uitvinding. Helaas zal de avond heel anders worden gezien de ontwikkelingen bij de EBU. Niettemin toch de rit uitgezeten maar ter compensatie afgerond met Herenleed

Na dag twee kwam dag 3

Na de gedane zaken met geen feeën en slechts een enkele kabouter werd het tijd om naast België ook een stukje Luxemburg te verkennen.

Ons inziens kan dat het beste geschieden door een stukje historie op te rakelen. In dit geval het debacle van het kanaal, dat de Moezel en de Maas hadden moeten verbinden. Dat kanaal is er dus nooit gekomen. Maar de HH gingen wel even kijken wat er door noeste arbeid wél gereed was. Daartoe werd per auto koers gezet naar Tavigny teneinde daar te starten met de trip van vandaag.

Een lichtvoeteriger dan van gister. In Tavigny werden onderaan de kerk de schoenen gewisseld en daarna met de klok mee gestart teneinde via Hoffelt de wandeling te voltooien. Nadat een jongedame ons gekoptelefoond tegemoet kwam, volgden ontmoetingen met dikbilkoeien. HH trachtte 1 exemplaar daarvan in de kont te kijken. Tegenliggers groetten ons middels "hei" en "good morning" naar goed Zweeds gebruik. De zon mengde zich in onze feestvreugde. Een kasteel later lieten de eerste tekenen van het onaffe kanaal zich bekijken, terwijl we er langs liepen.

Een watervalletje verzorgde de achtergrond geluiden.

Na het bordje dat aangaf, dat het zich op een hoogte van 455 meter bevindt, kwam, als een donderslag bij heldere, de vervolging van de wandeling door een met water gevuld slootje. Door begroeiing was het water onzichtbaar gemaakt, wat betekende, dat schoenen nat en modderig werden.

HH kreeg zelfs natte sokken potdoosie. Maar nadat de tunnel gepasseerd was, was alles eigenlijk weer in kannen en kruiken. Zeker toen een stukje daarna de HH een memorabel moment kregen: voor de eerste maal samen in Luxemburg en nog wel in de buurt van bomen, die vrachtwagens kunnen aanvallen.

Na een fikse afdaling diende zich een prachtige bank aan, alwaar de HH zittend broodjes en water gingen gebruiken. Na de lunch volgde iets moois. Een volgend stukje van het onaffe kanaal werd getoond, nadat middels capriolen een avontuurlijk gedeelte van de route zich voordeed. Na al dit moois ontvermde Hoppert zich over ons. Oudere mensen groetend en getuige zijn van wachten op de bus sleepten we ons door dit dorp. Aangedaan en een kleine eigen inbreng verlieten de HH de woonplaats weer.

  Een gedenksteen herdacht iets in een ietwat onbekende taal. De strekking werd niet helemaal duidelijk. Hierna op een bankje even wat water drinken en daarna getuigen zijn van mama koeien met hun kroost, die op hun beurt melk vers van de tiet kregen. Een mooi gebeuren in de ogen der HH. Dat HH dierenvrienden blijkt verder onder meer uit de ontmoeting van HH met een neusdier. Het beestje was duidelijk blij er verrast door de conversatie met HH. Ja, daarna volgde eigenlijk de afronding van dit kanaalavontuur.

En nee, zonder afbieren kan een dergelijke wandeling niet. Zo, dat is dan maar weer gezegd. En zodoende alles afwegend ging daardoor de reis naar het etablissement van gisteren. Welkom waren we daar. Vanaf daar huiswaarts en nog even bij Chantel langs teneinde wat nodige zaken aan te schaffen.

Hoe wij het ook probeerden; we kregen haar pis niet lauw. Sterker nog: zij en haar tienjarige hond gaven ons een Zenlesje. Tevreden ging het verder en lukte het ons voor deze avond een afspraak te maken met het restaurant van woensdag. De avondmaaltijd was daarmee ook veiliggesteld. De maaltijd was een meer dan waardige afsluiting van wederom een geweldige dag. Nog even dit: de HH at your service......

Mijn hemel 2

Vandaag serieus aan de bak. Met de auto naar Wibrin en vandaar de route opgepikt. Via de nodige op en neer kom je dan bij de kabouter brouwerij en dat is inmiddels een heel spektakel geworden zeg. Wat een verschil met vroeger 😟

Vervolgens langs de ourthe en dat was een geweldig pad maar wel erg druk helaas. 

De natuur is hier waanzinnig mooi zeker zo in het voorjaar. 

De lunch op een magische plek waar maar een bankje stond en wel met geen rugleuning. Op en weer door ging het na de maaltijd. 

Steil omhooggelopen want het doel was naar de top en daarna een uitgebreide route terug langs Wibrin.

Hier al klaar denkt u? Was dat maar. Neen daarna toch nog 5 km erbij te wandelen waarbij het laatste stuk door een boomsoort bos moest waarbij de bomen ons hinderden aangezien ze allemaal op de grond lagen….

Uiteindelijk waren we klaar na ruim 17 km en konden we aan het bier. Prachtige dag, wandeling en bier. En het weer 😀

De auto was er nog en ook bereid om ons naar het terras te verplaatsen want weer lopen was geen optie.

Later terug naar het huis voor douche en natuurlijk wat eten, waarvoor . wij naar de frituur een uur wachten gingen.  Bij meer dan 10 frites moet u dit een uur vooraf melden. Druk maar gezellig. 

Daarna het song festival bekeken op zijn Belgs wat de HH tevreden stemde, ook het resultaat 

Tot morgen 

Nu al meewandelen?

https://www.relive.cc/view/v8qk5JAZo3O

Hemelvaart 2024 deel 1: een prachtig begin met hoogtepunten

 

Ietwat ingekort ging het zo. Het jaarlijkse uitgaan der HH ging van start. En de Ardennen zijn de komende dagen de figuurlijke sigaar. HH bij HF en inladen van nodige zaken deed zich voor. Daarna een voortrijdende reis met late mist. Deze bracht vol blijdschap en verwachting ons te La Roche en Ardenne.

Voor aankloppen bij het tijdelijke huurhuis in Nadrin was het toen nog veel te vroeg.  Goedkope raad en onverstand bezorgde ons een wandeling ter tijdsoverbrugging in meerdere zin.

Parkeren was een peulenschil, net als de eenswording van de te ondernemen wandeling. Uiteraard schoenwinkel, zodat de eigenlijke wandeling kon beginnen. HF deed de navigatie en na een kleine beginnersfout werd de route op de goede manier aangesneden. Een klein stukje langs de Ourthe en daarna omhoog aan de voet van het slecht onderhouden kasteel. De HH waren nog geen tien minuten onderweg of een zwaar gevoel van geluk doorstroomt hen. Onder andere mooie uitzichten waren daar de oorzaak van. Inmiddels was het ook tijd voor boterhammen en zo. Bij het hotel in de buurt tegenover het zwembad bood een bankje haar diensten. 

Kijkend naar een schoonmaakritueel van de afdekking van het zwembad werden de boterhammen opgepeuzeld. Via de beeldentuin naar het stadscentrum, waar zich een 1-eiige tweeling voordeed, volgde daarna. 

Na de ontmoeting met een poes, die trachtte HH te verwonden, kwam onze tweede beklimming van deze dag. Na een kilometer of twee kwam daar een einde aan en liepen we een slordige 160 meter hoger. Een koe verwelkomde ons luidkeels. Langs de mobiele kippenren en door een weiland vol uitgebloeide paardenbloemen vervolgden de HH hun weg. Na het bord met de mededeling dat dit op een hoogte van 360 meter staat, volgde een ontmoeting met hanggliders, die door te weinig wind afzagen van een sprong richting dal.

Een leuke afdaling volgde en zodoende belandden we weer in de bewoonde wereld. HH verzorgde hierna een rondleiding door het centrum van de stad en die eindigde op een terras,  waar een vochtige versnapering op de goede afloop werd genuttigd.

Tijd om de sleutel van het huis op te gaan halen. Zo gezegd, zo gedaan. Een korte rondleiding later hadden we het rijk voor ons alleen. Uitladen, uitpakken en bedden installeren was het devies. Een korte verkenning van het dorp en toen ons laten verwennen in een restaurant. En stond ons nog een avondje voetbal en iets met weemoed en herinnering te wachten. Voldaan werd vervolgens geslapen.

Werk in uitvoering

Na een wat lange rust periode waarin de HH tot bezinning zijn gekomen is het

volgende gebleken:

- die ene gaat nu deels met bril door het leven

- die andere ook

Zo, dat is eruit!

Veel pril dieren geluk te zien vandaag maar je moet er oog voor hebben, uit zichzelf vertellen ze het niet.

Vandaag vanwege verwachte drukte op de wegen zijn we in onze regio gebleven. HF haalde HH op voor een hele korte rit, eigenlijk in het zicht van de kroeg. Altijd handig. 

Daarna ging het op pad, waarbij HF nieuwe schoenen aan de uitrusting had toegevoegd. Het moge gezegd, je kunt ook op groet voet leven. Tijdens de wandeling was daar niet teveel van te merken, feitelijk niets.

Vanuit de standplaats ging het over de 010-goudlaan richting Zevenkamp. Dat kon via het Schollebos,
hetgeen geschiedde. De natuur heeft over beregening niet te klagen, dus deden wij dat ook niet. Andere wijken van Capelle aan den IJssel werden doorstoken en bij de hoofdweg ging het dan rechtdoor. Zevenkamp kent een geschiedenis van een van de HH en zodoende werd hier over gesproken, nochtans leed het wandeltempo hier niet onder. Langs een verzorgingshuis waar de vrouwe van een geschiedenis heeft ging het dan linksaf en feitelijk na enige tijd weer. Zodoende bezoek je deze wijk slechts tijdelijk. Weer onder deA20 door en nu een andere kant van Capelle bekeken. Opvallend hoe groen deze gemeente is maar HH verpeste de magie door te beweren dat het ooit de groenste gemeente van NL is geweest. Het zal maar waarom nu dit opbiechten? Waarschijnlijk komen we hier nooit achter.

Aangezien er van kou geen sprake was en van de in eerste instantie toegezegde buien ook niet werd het dan toch een aangename wandelmiddag waarbij ook gememoreerd werd over het komende meerdaagse bezoek aan onze zuiderburen. Stoutmoedige plannen werden gesmeed, maar de effectuering laat nog op zich wachten. HF heeft zich voor de zekerheid voorzien van veel vrije tijd, voor HH is dat tegenwoordig geen luxe meer.

Terug bij de auto gaf HF zijn nieuwe schoenen de kans op adem te

komen en daarna gingen we naar de boekenliefhebbers. Men was op het plein al druk bezig om de voorbereidingen voor de niet-komst van Willy in gang te zetten, maar de audio-test duurde zoals beloofd minder dan 2 minuten. Wij begonnen op het terras maar al gauw werd de binnenkant bezocht. Veel aangenamer volgens de HH.

Het was een geslaagde onderneming waar werkelijk alles had meegezeten.

Hierna volgen de wat droge cijfers maar wij weten dat dit toch wordt gewaardeerd.

Bekijk Rondje Frans zijn idee op Relive! https://www.relive.cc/view/vXOdXP3g8kO 

Drank en spijzen:

Bitterballen uit zeker niet 020

Kaas die brokkelde

Karmeliet 

Westmalle dubbel maar dan drie 

Sint Drakus en de Joor

Kent u het verhaal van sint Joris en de Draak? zo ja, sla dan gerust een stukje tekst over. Zo nee, dan nu even in een notendop de fabel. Sint Joris was
levend en de draak ook. In opdracht van de koning hielp Sint Joris de draak om zeep. Toen leefde alleen Sint Joris nog. Zie daar. Maar wat heeft dat met de HH te maken? Tot zeer recent niets.

Totdat HH ergens een wandelroute naar boven toverde, waarbij onder andere en onder meer het terrein wordt aangedaan, waar vroeger het Sint Joris Gasthuis in Delft stond. Zodoende. Enkele uitzonderingen daar gelaten wandelen de HH eigenlijk uitsluitend op vrijdagen. Dat was zo'n uitzonderdag genaamd donderdag. Om het milieu enigszins tegemoet te komen, werd weer voor openbaar vervoer gekozen. Het bleek ook nog eens een goede keuze, want het weer was ons bijzonder gunstig gezind.

Droog en regelmatig zonnig. Tezamen aangekomen in Delft zetten we eerst koers richting de Oostpoort. HH moest nog even de lunch aan zichzelf toedienen. Dat kon mooi op een bankje tegenover de genoemde poort. Wellicht leuk om te vermelden, dat een jongedame een tatoeage op haar linkerschouderblad droeg en dat die samen met de Oostpoort daar haar mannelijke handlanger op de foto werden gezet. En dat terwijl een tekooppleziervaartuig door de geopende brug ging. Na de lunch kwam HH een misschien oude bekende gevleugelde vriend tegen en door deze laatste werd de kroel over de kop zeer op prijs gesteld. Met de bekendheid van het te volgen parcours was het nu voorlopig even afgelopen. In de buurt van de eerste ooievaar van de dag kon getankt worden, maar het is de HH volkomen onduidelijk wat en hoe. In de buurt van de Oude IJsbaan wordt studentikoos gewoond, maar van een bangalist was ons inziens daar geen sprake. Bij 't Vrije land is een doodlopende weg en een Rubberplantage. HF heeft zo zijn twijfels over die vrijheid.

Neemt niet weg dat de HH verderop met veel precisie en geduld een boom fotografeerde. Ja, daarna was het nog een kleine stap naar de tweede ooievaar en het GGZ-terrein, dat haar naam aan Sint Joris heeft te danken. Afgezien van 1 persoon, die staande in een bloemenperk min of meer in trance leek te zijn, leek het een normaal park daaro. Wel mooi en aardig groot trouwens. Maar niet oneindig, zodat een tien minuten later we even halt hielden bij het stopbord om daarna verder te gaan met ons avontuur.

De mevrouw met twee hondjes schrok enorm van ons, waarvoor ze volmondig haar excuses aanbood. HF troostte haar door te zeggen dat de HH best eng zijn op het eerste gezicht. Nog even verder en daarna stopte het voor de HH met onbekendheid met en van de te volgen route. Langs de Delftsche Vaart ging het nu. Bij het schip genaamd Insomnia hadden de HH in meerdere vormen daar geen last van. Waar we ook geen last van hadden, meer eerder plezier ervoeren, was het aanbod van poezewoezen.

Verbazingwekkend en een mevrouw van niet-Nederlandstalige achtergrond complimenteerde deze categorie viervoeters in Nederland als zeer aangenaam. Waarom zouden de HH dat dan niet beamen? Bij de zoveelste speeltuin kreeg HH het te kwaad en deelde dat hij het betreurde, dat er geen tijd was voor hem om gebruik te maken van dergelijke speelplaatsen. Als pleister zijn de wonde mochten de HH plaatsnemen in het biercafé genaamd Doerak.

Of het toeval is, dat de naam een leenwoord is uit het Russisch; geen idee. Het was wel een mooie plek om de mooie wandeling af te sluiten. Een proefplankje en Flying Dog Gonzo smaakten ons uitstekend, nog als de bitterballen en het Val Dieu-kaasje met garnituur. En de aanwezige honden zorgden ook voor vertier. Dat de WIFI-voorziening ietwat verstoord was door onzer aanwezigheid, valt te betwijfelen. Na een voortvarende terugreis namen de HH afscheid van elkander al terugkijkend op een fijne donderdag.