De schijf van 5

 

Om het grote wandelfeest van dit jaar af te sluiten hadden we natuurlijk naar Schijf kunnen gaan, maar vooral ook niet. Na het fijne ontbijt nog even als twee witte tornado's door ons tijdelijke verblijf en dan hoepla op naar de laatste wandelroute.

Om het toch iets met vijf te laten hebben, dachten we aan  Oost- ,West-, Noord-, Zuid- en Middelbeers. De laatste heeft het uiteindelijk in haar eentje gewonnen. En dit werd de route: www.routeyou.com/nl-nl/route/view/4720357/recreatieve-wandelroute/beers-beerze .

Een mooie bijkomstigheid is het bezoek aan de Groote Beerze. Een lekker rustige autoreis door een flink stukje België zorgde al voor iets leuks zonder dat de wandeling was begonnen. In Middelbeers koos HH voor een plekje bij de waterpomp. Schoenenwissel en met z'n drieën namen we plaats op de bank. Drieën? Ja, de ex-president van de USA met dat rare haar schoof even aan. Niet lang daarna op pad zonder number3. Al snel stelden we vast dat neerstrijken in de middag bij horeca geen enkel probleem zou zijn. Verder spraken we af het lekker rustig aan te doen. Zo gezegd, zo gedaan.

Op de plek waar we volgens de routebeschrijving langs de Beerze zouden kunnen gaan lopen, bleek dat een onmogelijkheid. Uiteraard losten de HH dat als vanouds simpel op, zodat, enigszins verlaat, de aansluiting toch vrij snel plaatsvond. Een mooi stroompje met veel grimmige bochten en prachtige natuur viel ons ten deel. De bank voor en van de Soepwandeling kwam veel te vroeg op ons pad. We stelden de eetrustpauze uit tot bij het bord over het dal van de Groote Beerze.

De picknicktafel met banken bleek behoorlijk in trek. Na ons vertrek werd er direct weer gebruik van gemaakt. Na het begroeten van diverse tegenliggers werden we smakelijk getrakteerd op heide met bijbehorende bomen en laag struikgewas. Ook uitzicht op een flinke hoeveelheid vennen kregen we kado. Het lage wandeltempo was inmiddels weer opgeschroefd tot de normale hoogte. 

Na de heide volgde een stukje langs, om en tussen campinggrond. Dat eindigde uiteindelijk allemaal op een zandpad richting de Kleine Beerze. Vlak voor de ontmoeting met dit stroompje was er eentje met de Beerse Strijkster. Deze had duidelijk geen last meer van het feit, dat ze door de bliksem was getroffen. De Kleine Beerze is er door de grilligheid van water en menselijk ingrijpen duidelijk slechter aan toe. Droogvallen en hele stukken vernielde kade zijn onderdeel van de malaise. Maar ook hier toch sprake van mooie natuur.

En zo wandelden we de natuur uit en Middelbeers binnen. Aanschuiven bij de horeca was inderdaad geen enkel probleem. Nagenieten van de vele fijne herinneringen in de afgelopen vijf fantastische dagen vond plaats onder het genot van tarwebier en risottoballetjes met pestosaus. Een passende vlekkeloos verlopende terugreis volgde. 

Na Maastricht komt zonneschijn en nog een wandeling

 

Zoals de titel al doet vermoeden, gingen de HH op de derde dag van de jaarlijkse vijfdaagse weer aan de wandel. Dit keer met z'n tweeën. Uiteraard weer eerst ontbijten. Een trip naar het treinstation hoefde niet, want deze route bleek gewoon vanuit his te kunnen starten:  https://www.routeyou.com/nl-nl/route/view/9139323/wandelroute/stein-urmond-maasband-meers-elsloo-stein .

Na een kennismaking met een woonwijk was een tegemoet komend wandelpaar ook aan het wandelen. Niet erg natuurlijk. Voor ons kwam tijdelijk een einde aan de woonhuizen, die plaats maakten voor wat groen. Niet voor lang maar zeker wel leuk. Of het komisch bedoeld is, werd niet bekend gemaakt, maar het volgende stuk bewoning heet Nieuwdorp, voor iedereen die daar oud wil worden.

Ons viel in ieder geval ter rechter zijde op, dat daar vooral laagbouwhuizen van beperkte afmeting staan. Na de manege stonden een aardige hoeveelheid auto's en dito personen voor een gesloten hek, hoewel daar een verbod voor auto's geldt. Wellicht een aantal schietgrage personen met belangstelling voor de schietvereniging. Tijdens het volgende stuk werden de HH getrakteerd op door Roy verfraaide muurschilderingen aan de muren van viaducten. Terwijl wij ons geheel concentreerden op het slechte voetpad, werden we beclaxoneerd.

En wel dusdanig dat de aandacht voor de industrie met al hun banden met Gates werd belemmerd. Wel werden we er ons bewust van, dat Stein was bereikt.  Gelukkig was de redding door het Heidekamppark nabij en kon het volgende doel Urmond dichterbij gehaald worden. Om de brug Urmond te kunnen gebruiken ging het onder andere langs een afgemeerd leeg vrachtschip, dat werd schoongespoten. Zo ook het passeren van een persoon, die de oude veters van zijn oma aan het oproken was. In Urmond staat de katholieke kerk op een veel hogere plek, dan de protestantse.

Op het plein daartussen zaten personen te lunchen, die zo te zien verdwaald waren. Op hun bus en aanhanger stond de tekst " Actief genieten in de Pyreneeën". De Maas bij Maastricht is grappig, maar die bij Urmond ook hoor. Nog ietwat verrast door de hoeveelheid Grote Grijzen van gister, dacht HH aan de overzijde van de Maas te ontwaren. Uiteindelijk moest HF hem uitermate gelijk geven. Waarschijnlijk is het nummer 115. Na dit moment moest er gegeten worden . Een mooie plek met uitzicht op hooibaalinladingen deed de rest. Na het nuttigen van de zelf afgebakken broodjes terug naar de Maas. Vanaf het moment dat Tysec een oog in het zeil houdt, zijn er veel graafmachines, zandwagens, sproeitractoren, bulldozers en ander materiaal bezig met gronsverplaatsing. Op zich mooi, maar in dit geval gold voor de HH, dat de voorgenomen route eigenhandig diende te worden aangepast. Dat kunnen de HH wel natuurlijk, zodat Maasband toch bereikt werd. Een mooi stukje natuur volgde richting Meers.

Eerst een twee hoofdig ontvangstcomité op in totaal acht benen. Met op de achtergrond een prachtige uitvoering van een serenade door een bulldozer, die een rijplaat (bevorderd tot sleepplaat) met daarop een bestelbus over zand en stenen voortsleepte. De natuur deed verder haar best met allochtone koeien en paarden. En wat dacht u van Woodhenge? 

De bomen kwamen onder het grind vandaan bij afgravingen in Stevensweert. Leuk, nietwaar? Maar het laatste stukje naar Meers leverde nog een verrassing: Grote Grijze 112! Een reden temeer om in Meers een bezoek af te leggen aan de Witte Börstel. Even fijn zitten alvorens weer richting Elsloo te gaan. De weg langs de Maas ging nog even voort.

Ook onder het viaduct met onderhoud door, waarop onblije fietsers terug moesten. Wij genoten nog even van veel mooie uitzichten en een stukje wandeling in de schaduw. Mocht van de twee mannen met een enorme pizzadoos. Een klein stukje te ver, maar snel teruggelopen, zodat de Brug Elsloo genomen kon worden. Thuis rustig omgekleed en dergelijke, zodat we op tijd bij Auwt Aelse. dat werd een waar culinaire ervaring. Bedankt Leena, Harrie en bediening!! 

Dag vier van de vierde dag vierden wij in:

Susteren maar toch ook in Sittard per trein

Niet nonchalant op te vatten dezes want bij het uitstappen is er zowel links maar ook rechts heel weinig Nederland dus voor je het weet val je ervan af. Hadden wij al verteld dat dit het smalste stukje Nederland is. Waar kun je dat aan bemerken? Nou van België naar Duitsland is dan heel weinig kilometers. 

Wij hadden helaas onze smalste wandelschoenen niet mee want deze was uit de lucht komen vallen. Vandaar na het verlaten van het station/Bahnhof toch een aarzelende tred maar een Pieterpad stuurder stuurde ons naar wat voor de hand ligt het Pieterpad. Dit gaan wij op en dan komt al snel het ijzeren bos. Niets magnetisch aangetrokken (want de voorbereiding is meer dan half werk) doorstaken wij dat op meer dan voortreffelijke wijze. Niet helemaal zonder anderen overigens waarbij de fietsers met meer waren.

Eenmaal het bos uit is dit ook zo'n beetje de laatste boom die deze route aandoet. Hoe merk je dan de Duitse invloeden? Radwandern, dus wandelen met de fiets aan de hand, kom je bij ons minder tegen. Ook een dorp als Schalbruch kent zijn eigen charme maar om dit te ontdekken verdient een langer verblijf de voorkeur. Wij gingen middels en via de Talweg er vandoor. Nog een laatste plas met toestemming van de Landwirtbauer en een blik op een kerk ging het dan verder. De Erdbeeren teelt lag op ons te wachten, terwijl wij een onkende berensoort hadden verwacht en gehoopt. 

Zittend bij een rustbank bij INRI werden wij deelgenoot van de lokale transport onderneming en de medemens die wel op zaterdag aan het werk gaat. Want ook Erdbeeren dienen te worden geplukt te alvorens lekker zeg. Daarna ging het verder naar Havert en Millen-Bruch. 

De kerk vonden wij het bekijken waard hoewel de ouderdom te wensen overliet.

Eenmaal in Millen-Bruch zaten wij temidden van de Selfkant. De verwondering en het onbegrip mogen van de ter plaatste geschoten en genomen foto zich aan u presenteren.

Ben je liefhebber van rechte wegen dan hebben wij goed nieuws. Die van hier naar Tüddern geeft alle ruimte voor rechtdoor. Onderweg een weg overstekend, een spontaan min of meer op de wandelweg gaat slagen persoon gaven voor ons de doorslag. Verder gaan we....

In Tüddern werden lokale gewoontes afgewisseld. Maar dat zich hier boeren verzamelden in zeer grote getale is de HH niet ontgaan. Met een ruime bocht eromheen en zie daar: Sittard.

Wij schakelden over op het Limburgs en keuvelden onzinnig verder.

Eenmaal op de markt streken wij neder achter middeleeuwse visbereiding maar ook down-under bieren van hier. Het was een mooie warme dag en de wandeling was apart maar als we eerlijk zijn ook wel wat eentonig tenzij u gebrand bent op Erdbeeren.

Daarna de trein bezocht en wachtte ons nog een wandeling naar huis. Onderweg aangesproken door een van hier die vroeg of wij:

1. op de camping stonden en

2. weer het bekende café zouden gaan bezoeken

vraag een was ontkennend en vraag twee was beleefd bevestigend

Zo zie je maar wat het bezoek van de twee HH in een dorp teweeg kan brengen. En hier bleef het niet bij want de volgende dag ging men ook subliem oude zaken en garages aan elkaar verkopen. 

Morgen de vijfde van de in totaal 5 wandelingen

meewandelen?  

https://www.relive.cc/view/v1vj9pDV4Yq

Maastricht kan altijd nog, vandaar met de trein

Gisteren al besloten maar vandaag toch met enige hoogspanning erop naar het station want er diende een trein te worden genomen. Niet al te letterlijk maar van een gezellig ontbijt was maar net sprake. Eenmaal in de trein gezeten werd Bunde omgeroepen, waarom is ons niet duidelijk als je naar Maastricht zou willen. Grappig bedoeld natuurlijk als vanzelf.

Uitstappen in Maastricht kan met en zonder koffie. Natuurlijk was het weer HH die dan weer moest, terwijl thuis ook al. Maar dan op weg met een naar later bleek op diverse fronten door de HH aangepaste route. Wij zijn de meesten te slim af.

De Pietersberg vormt naast een door de aanwezige heer en mevrouw vastgestelde begrafenis een focus. Zodoende konden wij er niet omheen. Klimmen en omhoog, de tennisclub passerend en wat later bleek nog veel meer. Verder richting Kanne waarbij de grote grijzen met name voor HH een spanningsboog veroorzaakten waarover later meer. Bij de watermolen hadden wij een lunch die wij zelf hadden meegenomen. Hoe mooi kan het zijn. 

Kanne is bekend, vandaar dat het ertegenover liggende kasteel niet werd aangedaan. In het verleden al genoeg beklommen en van deze kant is het ook mooi. De horeca in dit dorp werd niet getest maar doorwandelen was en is de beste oplossing. Dat

hier kanalen zijn is voor de Belgen prettig maar de HH hoefden niet zo nodig over de brug. Anderen hadden evenwel de hoogwerker meegenomen om de brug van boven te bekijken. Ook hier ontbreekt iedere logica.

Hadden wij al verteld van de grote grijzen? Nou vandaag was het voor dit soort spotters/tellers een topdag.

Wij bogen weer af naar en richting Maastricht. Maar eerst was er nog bestijging nodig. Op enig moment was daar de vos. Aangezien dit de eerste keer voor de HH was werd de apparatuur aan allerlei inzoom testen onderworpen. Het resultaat moge er zijn. 

Daarna de ENCI. Wat hebben die een troep achtergelaten. Mooi dat Natuurmonumenten er nog wat van gaat maken. Hoe dan ook vonden de HH het een aanwinst en zeker een aanrader om hier naar toe te gaan.

Aan het einde een bestijging met bereikbare uitzichten op het geheel. Ben je in de buurt zeker doen.

Daarna in een sneltreinvaart naar de Helpoort alwaar bier en ballen werden genuttigd. Daarna naar het station op een trein wachtend die ons naar Elsloo kon en zou brengen. Onderweg nog dit:

De conducteur was denken wij bezig met een poep-moment, daarom de hele trein achterlatend inclusief passagiers en na zijn ding te hebben gedaan in te stappen, de reis vervolgend alsof nothing has happened. Well, we know better for sure do we not?

In Elsloo langs de chinees alwaar wij (dachtende voor een keer) voor de komende periode etenswaren mee kregen. Ondertussen de dorpse rituelen gade slaand.

Het was een mooie tocht en een waardige afsluiting.

Meewandelen met de HH niet:

https://www.relive.cc/view/v7O9Jdne8Q6

Pluk de dag; niet mijn bloemen

 

Een jaarlijks terugkerend ritueel bij de HH is rond Hemelvaartsdag een vijftal dagen samen een onderkomen huren en dan vanuit daar wandelen. Uiteraard met veel plezier en dergelijke. Zo ook dit jaar? Neen. Het mooie gebeuren is een week verlaat richting Pinksteren. Als uitvalsbasis viel de keuze op Elsloo in Limburg. Op zijn onnavolgbare wijze kwam HH bij op HF om wat nodige, onnodige en nuttige zaken in de auto te laden. En eigenlijk direct aansluitend vond het vertrek aangevangen. Ze hadden er zin an. Niet iets specifieks, maar an alles.

Na een korte stop bij Kloosters kon de voortvarende reis op de bestemming worden beëindigd. Een prachtig ritueel aangaande het pand betreden werd in gang gezet. Daarna uitladen, beetje installeren en na een leuke lunch kon de startwandendeling worden begonnen. HH had een mooi plan opgedaan door onder andere het Bunderbos en vooral ook richting Geulle. Dat begon met een mooi uitzicht over het Julianakanaal en de daarachter gelegen Maas. Al snel genoten we van natuur,  vissenden en ganzenfamilies. Waterrijk was het zeker in het Bronnetjesbos. Een nutteloos draaihekje en een nieuwsgierige slak later kregen we les in zandvangers. Best handig! Nat geworden kinderen werden met stemverheffing toegesproken door waarschijnlijk vrouwelijke begeleiders.

Bij de tunnel onder het spoor door was er overleg inzake hoe met de tunnel om te gaan. Er doorheen werd besloten en vrolijk ging het verder. Na een mooi uitzicht inclusief koe, een wel nuttig draaihekje en koren kwam HH in gesprek met iemand van het glas. Vervolgens begon de afdeling richting Geulle. Dat ging de HH makkelijk af al deden de krakende schoenen anders vermoedden. Bij het soort van watervalletje inclusief gestrand schip ging het tegenkloks langs de spoorlijn.

Dalen en stijgen  bracht dat met zich mee. En ook een brug over het spoor, die in het bezit was van metalen puisten uit jawel 1854. Een goede om geen gebruik van deze brug te maken. Hadden we al melding gemaakt van de ontmoeting met een gecamoufleerde fotograaf? Deze vond het jammer, dat Limburg geen eigen regering heeft. Daarom maakt hij het liefst foto's van levende zaken tussen de 1 en tien centimeter. Vlak daarna bereikten we het zuidelijkste punt van onze trip.

En vlak daarna kwam er eigen inbreng om de hoek kijken, maar gelukkig zonder negatieve gevolgen. Het bankje dat zich aandiende gebruikten we als tijdelijke rustplaats en dronken wat water. Indeverte koeien trokken zich niets van ons aan. Dat gold niet voor de poesewoes, hoewel de meneer met raar haar behoorlijk argwanend ons bekeek. Dat gold dan weer niet voor de dame, die in plaats van een hond zichzelf uitliet en wat geld in het bakje bij het Christusbeeld.  We kregen tekst en uitleg over zaken als kapellen, restauratiewerk en genieten van bijvoorbeeld bloemen.

Uiteindelijk kozen de HH voor voortzetting van de wandeling. Dat leverde uitzicht op dit bordje op.

De tekst is, weliswaar vertaald, gebruikt voor de titel van dit epistel. Verstandig als de HH zijn werd gekozen om niet steil naar beneden te glijden, maar even een klein stukje terug te gaan en veilig verder te gaan. Na wat gezwam kwamen we terug bij het watervalletje. Vanaf dat moment trokken we ons niets meer aan van de oorspronkelijke route. Die werd ingeruild voor eentje die HH nog in zijn spreekwoordelijke achterzak had. Een ander stukje Geulle werd aangedaan na het ondersteken van de spoorlijn.

Korte twijfel omtrent het aandoen van 't Hemelke, maar toch maar rechtstreeks terug naar Elsloo. Al lopend op de Kanaalweg leek het erop, dat het kanaal inderdaad weg was. Eenmaal boven op de dijk bleek dat niet het geval en zagen we, dat het kanaal zelfs gebruikt wordt. Bij de brug Elsloo ging HH even mediteren, terwijl HF alvast naar boven ging. Hereniging vond overigens vrij snel weer plaats.

De lokroep van de Dikke Stein was onweerstaanbaar. Binnen bleek dat de Rolling Stones ook in het complot zaten; de schalken. Corsendonk Blond, Val Dieu tripel ( beiden van het vat ), nootjes en bitterballen deden de rest. Een prachtige dag zat er bij op. Bij Friture Statsjewaeg vonden de eigenaar bereid om voor ons vette happen te bereiden. Twee honden werden verwend door dezelfde eigenaar. Elk een ongebakken frikandel. Nadat we gekozen om niet af te wassen, maar te betalen, ging het huiswaarts en werd er door de HH gesmuld. Het was  nog lang gezellig.

Waar dan ook maar niet naar Dordt

Deze week was er weer zo een, want vooraf was bepaald: waarheen het ook wordt, zeker niet naar Dordt.

Uitleg is ongepast vandaar dat besloten werd om de goede raad van vorige week weer eens in de praktijk te brengen en als dusdanig gingen wij weer naar Maassluis. Hoewel het OV ons een handje hielp werden hierover vooraf strakke afspraken gemaakt zodat chaotische taferelen als die er waren de vorige week zijn de konden worden vermeden. Wat bijzonder leuk was maar niet om hier te vermelden was het feit dat wij elkander troffen reeds in Schiedam centrum, wat verdomd aardig op de route lag kunnen de HH bevestigen. Maar ook daarover straks meer.

Bij aankomst (vergeten we voor het gemak dat HH al in Vlaardingen wilde starten) mocht HH de route kiezen inzake welke kant gaan we op en dat is vaak met de klok mee. Als dusdanig wilde HF hiermee akkoord gaan mits langs het water. Prima toch?

Ja, ondanks dat drie bruggen werden geopend inzake tegenhouding van de HH lukte het dan toch om op een nette manier aan de wandeling te gaan beginnen. De inmiddels echt niet meer zo nieuwe waterweg deed zijn naar eer aan want het water was niet weg. Alleen slechts ter linker zijde waarneembaar maar de HH namen er genoegen mee.

Vlak na een plaspauze van HH kwam HF met het idee om ergens af te slaan en dat kon dan toevallig op dat moment. Dan ga je ook overwegen om vanwege de warmte wat textiel uit te doen. Kon mooi achterin.

Onderweg nog genietend viel het ons op dat Maassluis aan de ene kant ver weg leek. Na onderloping van de A20 kwam dan toch het moment om het kerkepad te betreden.

Dat moest voorzichtig gebeuren aangezien er hindernissen waren. Heb je niet zoveel met weilanden dan kom je hier minder aan je trekken. Wij daarentegen gingen er vol tegenaan, koeiepoep kon ons het/wat schelen. Natuurlijk werden de dames nieuwsgierig (niet allemaal btw) en onder gezang puur over lof en liefde smolten wij bijna ineen. 

Net op tijd kwamen wij bij een boom alwaar een onverlaat een tas had

achtergelaten. Wij melden maar alvast dat wij aan die status niets hebben gewijzigd. Daarna kom je al snel tot de conclusie dat Maasland ons in de greep had. Onder het kerkhof genoten wij van een tweede boterham of van de eerste boterham en daarna de tweede. Natuurlijk bleef een bezoek aan het kerkhof niet uit maar daarna was de plaats zelf aan de beurt.

Via familie-behuizing van die ene werden de plaats alsmede de kerk en de oude slagerij gewaar. Wij konden daar verder niet zoveel mee zodat met stevige pas een ontsnapping werd gezocht en gevonden, zelfs voor de pannenkoeken. 

Je wandelt nu langs het water wat dan nu ineens weer rechts is en dan kom je vrij onbeholpen in Maassluis aan. Veel te vroeg voor de film dus daarom werd gekozen voor bier en spijzen. Ballen uit 010 en drank uit diverse plaatsen op deze aardbol maar niet te ver weg, dat gaat natuurlijk ten koste van de smaak.

Volgende week verklappen wij nu alvast is er niets voor de lezers te genieten maar het is de bedoeling om dat de week daarop ruimschoots te vergoeden.

Via Dordrecht hoefden we niet deel 2

Alweer niet? Nee, dus. En dat ging deze keer zo. De HH vermoedden, dat Bevrijdingsdag in het eerder genoemde D. niet helemaal zou gaan voldoen aan het gevoel, dat de HH hebben bij bevrijding. In dit geval waren verwachtte regendruppels de reden.

Maar de HH zijn de HH en daarom ter elfder ure zo ongeveer een nieuw wandelplan. Kenmerkend onderdeel daarvan was geen te verwachtten regendruppels. Bij deze wandeling zou dat verwezenlijkt kunnen worden Hoek van Holland - Maassluis - Wandelroute | RouteYou . Gekozen werd voor vervoer naar Hoek middels de nu al weer een tijdje in gereedheid zijnde RET verbinding richting Engeland. Om bij het openbaar vervoer te komen, dienden de HH wel wat regendruppels te trotseren, maar daar hebben we het niet meer over.

Ietwat omslachtig, maar niet minder doeltreffend arriveerden de HH rond 14.00 uur te Hoek van Holland Haven. Daar was het droog en dat zou de hele tijd zon blijven. Niets stond de bevrijdingsgevoelens nu meer in de weg. Sterker nog: de arrivatie onzerzijds was voor meneer Stena het sein 1 van de boten van zijn vloot het ruime sop te laten kiezen. Zowel de schapen als wij waren er getuige van. Niet lang daarna werd ook door ons Hoek verlaten om vrijwel direct tot de conclusie te komen, dat de heer L.K.W. Walter veel aanhangers op parkeerplaatsen bij de haven van H. heeft achtergelaten. Om welke reden; daar kunnen we alleen maar naar gissen. De meneer met de bladblazer blies met dat apparaat geen bladeren maar grasrestanten weg.

Zijn collega raapte met behulp van een knijpgrage groot uitgevoerde  knijper attributen op. Of de dame en heer op de tandem ook in het complot zaten, is tot op heden een vraagteken. Dat gold niet voor het feit, dat de meneer op de container zich op een voor HH veilige hoogte bevond. De HH hadden wel ervaring met dit gedeelte van de wandeling, maar dan vanaf de oostelijke windrichting. Kennelijk was dat ter ore gekomen van de vele aanwezige zwanen. Dezen wezen, puur uit vriendelijkheid en het ons gunnen van een bevrijd gevoel, de juiste weg naar de Maeslantkering.

Wellicht had de grote K op de dijk dezelfde doelstelling. Na een korte blik op de kering keken we wat langer naar binnen bij het gemaal, dat het druk het met het wegscheppen van takkenzooi en dergelijke. Waarschijnlijk door de verdwenen futen en het toch redelijk klotsende water, kreeg HH een idee. Na het uitvoeren van dat plan kreeg hij niets dan lof toegewuifd bestaande uit applaus en gezang.

Verderop werden we voorzien van geluiden, die volgens HF werden voortgebracht door een Schotse zeeman, die tijdens zijn schaarse vrije tijd doedelzakspelen aan het studeren was. Een rastalent is het waarschijnlijk niet. Wel begeleidde het ons tot aan de Steendijkpolder. Daar doken we het struweel in. Daar is onder andere de Bram Boom, ter nagedachtenis aan Bram. Inmiddels had de zon zichzelf tevoorschijn getoverd.

Dat zorgde bij de HH voor niet mis te verstane opwarming, zodat diverse kledingstukken in de rugzakken verdwenen. Het Balkon is een wijk, waar de HH niet zeker van zijn of deze al eerder kennis met hen heeft gemaakt. Maar Maassluis  verderop leverde wel herkenningspunten op. Bijvoorbeeld de kerk op het eiland. Volgens HH zou het best eens zo kunnen zijn, dat de man, die bij de kerk aan het praten was, wel goed te verstaan is, als hij stevig gedronken heeft. Ja, en dat was voor ons de aanleiding om, na even twijfelzoeken, naar binnen te gaan bij de Staat.

Daar werden we op zeer vakkundige wijze wegwijs gemaakt in het aanbod qua bierassortiment. Uiteindelijk werden het een Witkop en diverse Jopen-brouwsels. De tevens aangedragen bitterballen vielen, net als de bieren, enorm in de smaak. En dat alles met uitzicht over de haven en het Te Huis Voor Zeelieden. Maar ja, de ga-tijd was gekomen. Al lopend naar het benodigde metrostation, dienden de HH vast te stellen, dat in Maassluis je pas meedoet, als je gast in of in de buurt van horeca bent, een ander  met stemverheffing dient te benaderen. De terugreis ging erg voortvarend en op Blaak namen we in het bezit van een zeer bevrijd gevoel afscheid van elkander.