De Heeren zetten graag een stapje extra, dat altijd gepaard gaat met een glimlach om de mond

 

Aangezien de HH de HH zijn, doen ze aan wandelen. Dat is niets nieuws onder de zon. Wat wel nieuw(s) is , is onze nieuwe regering, zodat die schoon schip kunnen maken. Om dat feit niet ongemerkt voorbij te laten gaan, koos HH een passende wandeling. Op naar Wagenberg en omgeving. HH pikte HF op op de afgesproken tijd en plaats. Rechtstreeks naar de startplek? Nee hoor, eerst nog even een stukje vergeetachtigheid rechtzetten en dan bij de kerk in Wagenberg de auto parkeren.

Wat schoenperikelen, welke uitstekend uitpakten. Goed geluimd begon voor de HH de wandeling, terwijl voor diverse ouders het tijd was geworden hun kroost uit de handen van leerkrachten te redden. Onder de toren was veel te doen en er tegenover frituurde men dat het een lust had. Het viel op, dat het dorp groter was, dan we verwachtten. Zelfs zodoende dat een hoofdknooppunt over het hoofd gezien werd.

Maar kordaat ingrijpen zorgde er voor, dat al ras de juiste richting weer werd genomen. Via de brug naar de overzijde van de N285. Vanaf de weg die de HH bewandelden, is het niet gewenst, dat men deze N285  op gaat. Hekken belemmerden deze eventuele keuze. Voor de HH uiteraard geen probleem, wat er voor zorgde, dat HF zijn voorkeur voor het fotograferen van religieuze zaken weer bot kon vieren. Bij de minicamping dook voor het eerst vandaag de naam Caroline of Carolien op. Gek he. Achteruit rijdende auto's verbaasden ons. Na het oversteken van de A59 volgde een stuk onverhard.

Leuke natuur, maar het bleek ergens, dat voor de tweede keer werd een hoofdknooppunt gemist was. Gelukkig zorgden bossages er voor, dat de langsrazende voertuigen onze schaamde niet konden zien. Ach en uiteindelijk kwamen we toch op het juiste punt in de buurt van Terheijden terecht. Dat kenden we eerdere ontmoetingen, zodat er geen sprake was van overboordse mannen. Overigens vragen we u even af, of u de veertienjarige Truus heeft gezien. Langs veel paarden en een weifelende parkeervrouw arriveerde we bij de dorpsgrenzen van het laatst genoemde dorp.

Veinzend dat op de bus gewacht werd, werd in het bushok zittend de lunch ingenomen. HH wenste nog even terug te gaan naar van Gils om te kijken hoe het er daar voorstond. HF bleef wachten op de bus. Later bleek, dat dat wachten tevergeefs was. Met de buikjes rond werd de route voortgezet. Er wordt waarschijnlijk fijn gewoond in deze omgeving. Als we tenminste het lokale aanbod aan woninginrichting in ogenschouw nemen.

Toevallig stond de garagedeur open, anders hadden we nooit geweten van de daarbinnen drooghangende kruizen met toebehoren zich bevinden. Deze keer geen bezoek aan de slijterij en hoepla het dorp uit. De Orangerie en Rozenkwekerij hield haar hekken angstig gesloten, zodat zonder oponthoud de tunnel onder de A59 genomen kon worden.

Nog een stuk landelijk en toen was Wagenberg weer aan de beurt. Een bezoek aan de binnenzijde van de werk beperkte zich tot een klein voorstukje met dit tafereel. Daarmee kwam een einde aan de wandeling an sich en konden de regenjacks uit worden gedaan. Sowieso moest en zou er een evaluatie plaatsvinden. Dit gebeurde in een ons bekend pannenkoeken etablissement. Middels Spaanse balletjes en fijne bieren werd de dag afgesloten.